Κι όμως... ο Jean-Luc Melenchon είναι ένας Τσίπρας!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας http://nikosklitsikas.gr/ « Ἕνα φάντασμα πλανᾶται πάνω ἀπὸ τὴν Εὐρώπη »... έγραφε πριν από περίπου ενά...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
http://nikosklitsikas.gr/

«Ἕνα φάντασμα πλανᾶται πάνω ἀπὸ τὴν Εὐρώπη»... έγραφε πριν από περίπου ενάμιση αιώνα ο...
Καρλ Μαρξ και η αναφορά ήταν στον σοσιαλισμό που έτρεμε η αστική τάξη.
Σήμερα, πάλι, «ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο» κι όχι μόνον την Ευρώπη. Αυτό το "φάντασμα" έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις στο πολιτικό παιχνίδι κι οι πολιτικοί αναλυτές το βάπτισαν «Σύνδρομο Τσίπρα»*. Μια ελληνική πρωτοκαθεδρία σε παγκόσμιο επίπεδο, μια νέα παγκόσμια "πολιτική σχολή" για το πολιτεύειν.
Οι πολιτικοί σ' ολόκληρο τον κόσμο θέλουν να αποτάξουν τον Τσίπρα και τη νέα μέθοδο που καταχώρισε στο "πολιτεύειν".
Για την λεγόμενη "ανανεωτική ευρωπαϊκή αριστερά" το «Σύνδρομο Τσίπρα» ήταν καταστροφικό. Οι Podemos στην Ισπανία, ήταν το πρώτο κίνημα που δημόσια πήρε αποστάσεις από το αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και τον Α. Τσίπρα, ώστε να δείξουν στο εκλογικό σώμα πως δεν θα ακολουθήσουν την πολιτική Τσίπρα.

Σήμερα, μπροστά στην αναμέτρηση των επόμενων ημερών για την προεδρία της Γαλλίας, ο Jean-Luc Melenchon, αγαπημένος φίλος και σύντροφος του Αλέξη Τσίπρα, διαβεβαίωσε τους Γάλλους ψηφοφόρους πως αυτός δεν θα είναι ένας νέος Τσίπρας.
Κι όμως, ο Jean-Luc Melenchon, ο πρώην σοσιαλιστής γερουσιαστής θα είναι νομοτελειακά ο Τσίπρας της γαλλικής πολιτικής σκηνής.
Στην πατρίδα μας, αλλά και στην Ευρώπη, πολλοί συνεχίζουν να πιστεύουν πως η Ελλάδα είναι, αποτελεί ένα "πείραμα" του υπερεθνικού κεφαλαίου. Πολλοί θεωρούν πως η λεγόμενη "λιτότητα" και τα αλλεπάλληλα μνημόνια είναι μια κακοδαιμονία που μας ακολουθεί. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα διαγωνίζεται κι ανταγωνίζεται στον τομέα του καλύτερου διαχειριστή της "κρίσης" και του λεγόμενου "χρέους". Έχουμε μια αντιπαράθεση στο ποιος πολιτικός αρχηγός είναι ο καλύτερος λογιστής, που θα μπορούσε να μειώσει κάποιες μονάδες τον ΕΝΦΙΑ, τον ΦΠΑ κ.ο.κ. ώστε να βγούμε στις "αγορές", να εξυπηρετηθεί το χρέος... Συνεχώς ακούμε και διαβάζουμε πως αυτό έγινε κατορθωτό στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στην Ισπανία. Συνεπώς είναι εφικτό και στην Ελλάδα με έναν "ηγέτη"-λογιστή που θα είναι ικανός να δώσει "λύση". Δυστυχώς η Ελλάδα δεν είναι "πείραμα", αλλά "ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ"!
Αυτό το "παράδειγμα" στοιχειώνει την αναγκαιότητα του συστήματος για την προετοιμασία απαραίτητων νέων πολιτικών κομμάτων και κινημάτων, που θα συγκρατούν τις λαϊκές μάζες με επαναστατική φρασεολογία και "αριστερό" περιτύλιγμα: απαραίτητη προϋπόθεση αποφυγής μιας λαϊκής εξέγερσης.
Για παράδειγμα στη γειτονική Ιταλία διασπάστηκε το "Δημοκρατικό Κόμμα" (πρώην Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας), αλλά η δοτή κυβέρνηση δεν έχει κανένα πρόβλημα, ακόμη κι αν παραβιάζεται κατάφωρα το Σύνταγμα της χώρας. Τόσο η "αριστερή" τάση που αποχώρησε, όσο και η "Λίστα Τσίπρα" με το νέο αδελφό κόμμα του Φασίνα (την αδελφοσύνη με το πρώην στέλεχος του ΔΝΤ διεκδικεί κι ο Λαφαζάνης με τη ΛαΕ), συγκυβερνούν και παραμένουν στις κυβερνητικές πολυθρόνες τους παραμερίζοντας τις διασπάσεις τους, για να "σώσουν την Ιταλία".
Αυτό σηματοδοτεί κι η υποψηφιότητα για την γαλλική προεδρία του πρώην σοσιαλιστή γερουσιαστή Jean-Luc Melenchon.
Αρκούν τρία (3) βασικά συστατικά της πολιτικής Melenchon για να αποδείξουν ότι είναι Τσίπρας κι είναι ανέξοδες οι δηλώσεις του πως δεν θα είναι ένας Τσίπρας.

1. "Τουιτάρει" o Jean-Luc Melenchon μετά την πυραυλική επίθεση των ΗΠΑ εναντίον της Συρίας: "Το ότι ο κύριος Μπασάρ Αλ Άσαντ είναι ένας εγκληματίας, το γνωρίζει όλος ο κόσμος. Το θέμα είναι πως να έρθει η ειρήνευση στη Συρία".
Πως θα μπορούσε ο "αριστερός" Jean-Luc Melenchon, που δηλώνει υποκριτικά και δημαγωγικά πως δεν θα γίνει Τσίπρας, να διαβεβαιώσει τη γαλλική πολεμική βιομηχανία με τα υπερκέρδη από τις πωλήσεις όπλων στη Μέση Ανατολή και την Τουρκία, πως αυτός θα συνεχίσει να διεκδικεί “πίτα” των γεωστρατηγικών αλλαγών στη Μέση Ανατολή, “δικαιωματικά” για τους “σοσιαλιστές” και τη γαλλική δεξιά, μιας και ήταν κυρίαρχη αποικιοκρατική δύναμη στη Συρία;
Ο Melenchon που διαφοροποιείται από την πολιτική Τσίπρα στην ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Συρίας;

2. Μεταναστευτικό
Θεωρεί θείο δώρο για τη Γαλλία τους παράνομους μετανάστες κι αυτό γιατί είναι "δικαιωματικός". Προς θεού, όχι γιατί το κεφάλαιο απαιτεί φθηνά εργατικά κι επιστημονικά χέρια. και προχωράει πολύ περισσότερο ο "αριστερός" Jean-Luc Mélenchon, υποστηρίζοντας ότι «η επιμιξία είναι μια "ευκαιρία" για τη Γαλλία και αρνείται την «απολύτως νοσηρή και παρανοϊκή ιδέα της σύγκρουσης των πολιτισμών»!
Δεν αφήνει κανένα περιθώριο και παίρνει σαφείς αποστάσεις από τον κομμουνιστή ηγέτη Ζορζ Μαρσέ, πέθανε το 1997 και είχε μια μαρξιστική άποψη για τη μεταναστευτική πολιτική, θεωρώντας εχθρούς της εργατικής τάξης τους παράνομους μετανάστες. Αντιθέτως, σήμερα ο Mélenchon επισημαίνει ότι «Η παρουσία των μεταναστών στη Γαλλία δεν είναι ένα πρόβλημα... η μηδενική μετανάστευση είναι ένας μύθος που χωρίζει και αποδυναμώνει τη χώρα μας».
Ο Melenchon που διαφοροποιείται από την πολιτική Τσίπρα στο μεταναστευτικό;

3. Σε πρώτη θέση τα "δικαιώματα" γκέι, λεσβιών, τρανσέξουαλ... Πάνω από το δικαίωμα για εργασία, για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για παιδεία, για συντάξεις αξιοπρέπειας... και φυσικά η δέσμευσή του για κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία...
Ξεχνάει ο Melenchon πως και σ' αυτά τα θέματα ακολουθεί πιστά τον Τσίπρα;

*  «Σύνδρομο Τσίπρα» (“sindrome di Tsipras”)
Πρόκειται για νεολογισμό που έχει εισβάλει στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και αναφέρεται συνεχώς και αδιάκοπα από αναλυτές και δημοσιογράφους.
Η πατρότητα αυτού του χαρακτηρισμού αναζητείται, αλλά από τους πρώτους και με μεγάλη σαφήνεια το διατύπωσε ο Ιταλός δημοσιογράφος και συγγραφέας Eugenio Cipolla, που μετά την πυραυλική επίθεση εναντίον της Συρίας από τον Τραμπ, έγραψε μεταξύ άλλων: "Είναι δύσκολο να μην σκεφθείς τον Αλέξη Τσίπρα, κοιτώντας τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο αμερικανός πρόεδρος μοιάζει να έχει προσβληθεί από αυτό που μπορούμε με βεβαιότητα να χαρακτηρίσουμε ως 'Σύνδρομο Τσίπρα΄. Ο Έλληνας πρωθυπουργός κι αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στην εξουσία μέσω ενός προεκλογικού αγώνα πυροτεχνημάτων, πολλών υποσχέσεων και ξεκάθαρων μηνυμάτων, σε πλήρη διάσταση από τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα και τις θέσεις τους απέναντι στην τρόικα.... Ουσιαστικά ο Τραμπ ακολουθεί την ίδια διαδρομή...".