Προσφυγικό και διπλό νομισματικό οδηγούν σε κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης!

Σημειώνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Η στρατηγικώς εσφαλμένη διολίσθηση στην σύνδεση των μνημονίων με το προσφυγικό ζήτημα, όπως και η...

Σημειώνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Η στρατηγικώς εσφαλμένη διολίσθηση στην σύνδεση των μνημονίων με το προσφυγικό ζήτημα, όπως και η έμμεση εμπλοκή αυτού του μείζονος ζητήματος για την ΕΕ με την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας και άμυνας της Ελλάδας, σε συνδυασμό με το αδιέξοδο του νέου προγράμματος της Τρόικας (κουαρτέτο) οδηγούν νομοτελειακά στην ενεργοποίηση του Σχεδίου Β του Σόιμπλε, ή καλύτερα σε μια εκδοχή αυτού του Σχεδίου!

Μόνον που αυτό το Σχέδιο θέσπισης μιας μορφής παράλληλης οικονομίας με παράλληλο σύστημα τραπεζών που δεν θα βρίσκεται υπό την άμεση εποπτεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ταυτόχρονα ενός παραλλήλου μη διαπραγματεύσιμου νομίσματος, δεν θα εμφανιστεί ως Σχέδιο Σόιμπλε, αλλά ως Εθνικό Σχέδιο Εκτάκτου Ανάγκης. Θα πρόκειται για ένα Εθνικό αυτή τη φορά, Σχέδιο Σωτηρίας για την αντιμετώπιση των αποπνικτικών κοινωνικών και οικονομικών συνεπειών του Σχεδίου Α του Σόιμπλε που αναγκάστηκε - όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός - να υιοθετήσει και να εφαρμόσει η κυβέρνησή του, έτσι ώστε να μην καταλήξουμε σε Grexit, με ανέτοιμες τις τράπεζες και την διοίκηση και ελλιπώς προετοιμασμένη την Ευρωζώνη.

Σε λίγο καιρό όλα θα είναι έτοιμα/τακτοποιημένα και το Σχέδιο αυτό θα λάβει την μορφή προγράμματος δράσης σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης με παράλληλη αναθεώρηση και συνολική αναμόρφωση του χρέους, όπως και του καθεστώτος υποδοχής προσφύγων και διαχείρισης της ανθρωπιστικής κρίσης που συνδέεται με αυτό. Θα υπάρξει συμπληρωματικό μνημόνιο που θα αναθεωρεί το σημερινό και αυτό ασφαλώς δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει υπό την σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Πολύ φυσιολογικά θα προκύψει ανάγκη για μια κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας», «Οικουμενική» ή όπως αλλιώς θέλετε, την οποία θα στηρίξει σχεδόν ολόκληρο το κοινοβουλευτικό μας σύστημα. Είναι ήδη έτοιμο να την «παράγει» και να την στηρίξει! Απλά, φυσιολογικά και… πάντα σωτήρια, για να «αποφύγει η χώρα τα βράχια» στα οποία δυστυχώς βρίσκεται γαντζωμένη εδώ και χρόνια, προσποιούμενη πως σώθηκε από του χάρου τα δόντια, όπως αναλογικώς ο απελπισμένος πρόσφυγας, ναυαγός του Αιγαίου που αναγαλλιάζει τα βράχια με αγωνία, αλλά και κάποια ανακούφιση!

Και μετά έρχεται ο Κύπριος Υπουργός Οικονομικών του Eurogroup να διηγηθεί στη «Καθημερινή», πώς σώθηκε η Ελλάδα από τα βράχια το περασμένο καλοκαίρι! Προφανώς εννοεί πώς σώθηκε από τα βράχια αριστερά και όχι εντελώς από τα βράχια αριστερά και δεξιά! Γιατί άραγε θα πρέπει κάθε υπουργός οικονομικών για να δικαιολογήσει τον δικό του μύθο επιτυχίας, να καταφεύγει σε γελοιότητες που αφορούν σε άλλους; Γιατί κάθε υπουργός οικονομικών θα πρέπει να εμφανίζεται ανταγωνιστικώς αφελής, μέσα στην απλοϊκότητα του αφηγήματός του, σε σχέση με τους συναδέλφους του στην Ευρωζώνη;

Γιατί θα πρέπει εγώ, σήμερα εδώ, να σου διηγηθώ ένα ακόμη μύθο που αφορά σε ένα νέο ελιγμό για να αποφύγει η κυβέρνηση Τσίπρα τα βράχια δια της αντι-φιλελεύθερης και αντι-οικονομικής μεθοδολογίας που εφαρμόζει κατ’ επιταγή της τρόικας για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την απολύτως παράδοξη με νεοφιλελεύθερα κριτήρια, υπερσυγκέντρωση στον χρηματοπιστωτικό κλάδο; Γιατί σε αντίθεση με εμένα το κάνει ο σημερινός κυριακάτικος Τύπος, χωρίς καμία εξαίρεση; Τι ήθελες να κάνει; Δεν γνωρίζεις πώς επιβιώνει; Και εγώ στη θέση τους την «πάπια» θα έκανα, αν και θα απέφευγα να κάνω το «παπαγαλάκι», ή αυτό το άθλιο που διαπράττει η πονηρούλα «Αυγή» των τελευταίων ημερών, εξοργίζοντας κάθε άνθρωπο που συνδέθηκε μαζί της, επειδή ακριβώς απέφευγε κατά το παρελθόν να καταφεύγει σε φτηνιάρικα κόλπα επικοινωνιακής στρατηγικής! Άσε που είναι και αυτές οι άτιμες οι άδειες για τα κανάλια! Τι να γράψουν και τι να πουν οι δημοσιογράφοι! Πωλούν λοιπόν παρηγορία δια του αφηγήματος της επιτυχούς και διαρκούς ανακεφαλαιοποίησης με δημόσιο χρήμα των τραπεζών, όπως αντίστοιχα άλλοι πωλούν το δράμα/εικόνα με τα πνιγμένα στα νερά του Αιγαίου παιδιά γονιών που αναζητούν ένα στοιχειωδώς ασφαλές έδαφος για να επιβιώσουν, ρισκάροντας την ζωή των παιδιών τους και την δική τους και περνώντας από «σαράντα κύματα», ή καταφεύγουν σε προφήτες, αγίους και λογιστές για να σκιαγραφήσουν και να πουλήσουν στον κάθε ηλίθιο συνταγές σωτηρίας. Σώσε τον εαυτό σου για να σωθεί το έθνος και ο λαός, είναι σαν να λένε αυτοί οι νεοαγύρτες!

Και από μέσα το σαράκι της δεξιάς αβελτηρίας και της αριστερής απύθμενης υποκρισίας τρώει την κοινωνία και αποδιοργανώνει ακόμη περισσότερο την παραγωγή και την όποια εθνική ταυτότητα με την έννοια της ολοκληρωμένης άρθρωσης του εθνικού συμφέροντος. Ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα που κυβερνά σήμερα την Ελλάδα προσέφυγαν στην λαϊκή κυριαρχία παρουσιάζοντας ένα μνημόνιο που ευθέως την αμφισβητεί, για να μην εφαρμοστεί το Σχέδιο Β του Σοϊμπλε και για να μην μεταβληθεί η Ελλάδα σε μεταμοντέρνο και μετανεωτερικό «στρατόπεδο συγκέντρωσης» ή αποθήκη ανθρώπων, οι οποίοι κινούνται κατά κύματα από περιοχές κυρίως της Ασίας και της Αφρικής, όπου βασιλεύουν οι «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» του δυτικού ιμπεριαλισμού και του ανατολικού αυτοκρατορισμού – σε κάποιες περιοχές, μάλιστα σε συνεργασία – προς την μόνη περιοχή που θα μπορούσε να τους προσφέρει στοιχειώδη ασφάλεια, την ΕΕ.

Ο ελληνικός λαός δεν είχε προφανώς άλλη επιλογή από το να απέχει από τις εκλογές ή να υποστηρίξει τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Όλοι οι υπόλοιποι εμφανίστηκαν ανίκανοι να απαντήσουν με έναν σαφή στρατηγικώς και πολιτικώς τρόπο στα διλήμματα που έθεσε ο Αλέξης Τσίπρας. Απλώς όλοι οι άλλοι έδειξαν με την στάση τους το στρατηγικό αδιέξοδο της Ελλάδας, ενώ όσοι σήμερα συγκροτούν στο κοινοβούλιο την λεγόμενη κεντροαριστερά (με ηγέτη πλέον τον Αλέξη Τσίπρα) και την κεντροδεξιά επικράτησαν διασκεδάζοντας δια της παρηγορητικής ευρω-οικονομικής αφήγησης, το δραματικό γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία και όχι απλώς απρόσωπα η χώρα. Τα πάντα χρησιμοποιήθηκαν στον προεκλογικό αγώνα που κατέληξε στον σχηματισμό της σημερινής βουλής και στην δεύτερη θητεία του Αλέξη Τσίπρα στο πρωθυπουργικό αξίωμα, εκτός από την πολιτική εντιμότητα και τα καθαρά λόγια, τα οποία θα άρθρωναν ολοκληρωμένα εναλλακτικά σενάρια ως στρατηγήματα αντιμετώπισης του κεφαλαιώδους γεωπολιτικού και γεωοικονομικού προβλήματος εντός του οποίου παραπαίει η χώρα για περισσότερο από έξι χρόνια.

Τίποτε από όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα (διεύρυνση του οικονομικού αδιεξόδου και μεγέθυνση του προσφυγικού ζητήματος) δεν προέκυψε απρόβλεπτα και αιφνιδιαστικά. Καί η διαλυτική και απολύτως απορρυθμιστική για την κοινωνία και την εθνική οικονομία επίπτωση του Τρίτου Μνημονίου ήταν πρόδηλη καί η ενίσχυση του μεταναστευτικού ρεύματος από τα παράλια της Τουρκίας προς τα ελληνικά νησιά και την ενδοχώρα, μετά μάλιστα την κατασκευή του φράχτη στον Έβρο για τον οποίο δεν βρήκε λόγια να πει στη βουλή ο πρωθυπουργός μας, τη στιγμή που σχολίαζε αρνητικά άλλους φράχτες και άλλα τείχη, αλλού! Η υποκρισία και η διπλοπροσωπία έχουν γίνει πλέον βασικά στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας και έτσι «απαλλαγμένοι» από το φορτίο οποιασδήποτε στρατηγικής, «χορεύουμε» σε μία ηθικιστική, αλλά βαθιά ανήθικη πολιτική αφήγηση που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της κινούμενης άμμου. Εντός αυτής το διαλεκτικώς αντίθετο εμφανίζεται και θα εμφανίζεται ως η μοναδική επιλογή. Η πραγματικότητα από την όξυνση του κοινωνικού ζητήματος και οι σχετικές απειλές που συνδέονται με αυτό από την μία πλευρά, σε συνδυασμό με τις ανθρωπιστικές αξίες του ευρωπαϊσμού που ναυαγούν καθημερινά στο Αιγαίο, ενώ εμφανίζεται «ανίκανη» να υπερασπιστεί η ευρωπαϊκή ηγεσία, καταλήγουν ως ενιαίο πλέον πολιτικό αφήγημα στην σε κάθε περίπτωση στρατηγικώς εσφαλμένη σύνδεση της οικονομικής σχέσης της απομονωμένης από τον κορμό της ευρωζώνης Ελλάδας, με την προσφυγική κρίση, τείνοντας να «επιλύσει» με έναν fast-track τρόπο όλα τα προβλήματα που ορίζουν συγκρούσεις ελληνικού-εθνικού και κοινωνικού συμφέροντος.

Κάπως έτσι, το κακό σενάριο μετατρέπεται σε αναγκαίο κακό και το «κακό Σχέδιο Σόιμπλε» σε αναγκαίο Εθνικό Σχέδιο, αρκεί αυτό να συνδεθεί με «επικερδείς», δηλαδή εκμεταλλευτικές δυνατότητες που αφορούν τόσο στο χρέος, όσο και στην διαχείριση του προσφυγικού. Και αυτό προϋποθέτει ασφαλώς εκτός από υπερσυγκέντρωση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και υπερσυγκέντρωση στην κυβερνητική εξουσία, πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί χωρίς μείζονες πολιτικές αναταράξεις στο πλαίσιο μίας νέας κυβέρνησης Εθνικής Ανάγκης, η οποία θα λαμβάνει μέτρα στο πλαίσιο ενός προσωρινού, αλλά ρητώς διαμορφωμένου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Και έτσι, η ούτως ή άλλως βαριά προσβεβλημένη συνταγματική τάξη της χώρας και τα δικαιώματα που θεμελιώνονται πάνω σε αυτήν, θα υποχωρήσουν έως εξαφανίσεως. Και αυτό, με την υποκριτική επίκληση οικονομικών και ανθρωπιστικών αρχών στις οποίες θα συναινούν αριστεροί, δεξιοί και νεοφιλελεύθεροι – παραβιάζοντας την ίδια στιγμή τις δικές τους ιδεολογικές αρχές – για να συγκαλυφθεί το νέο καθεστώς υπερεκμετάλλευσης που θεμελιώνεται για τις επόμενες δεκαετίες στην Ελλάδα, αποσκοπώντας στην κανονική λειτουργία ενός νέου μηχανισμού συσσώρευσης με νέα τζάκια και με «νέο καπνό» στα παλαιά.