Ένας προεκλογικός αγώνας μεταξύ παρασυρμένων και διασυρμένων!

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου. Αυτός δεν είναι προεκλογικός, πολιτικός αγωνισμός, είναι ένας ανταγωνισμός μεταξύ παρασυρμένων και διασυ...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.

Αυτός δεν είναι προεκλογικός, πολιτικός αγωνισμός, είναι ένας ανταγωνισμός μεταξύ παρασυρμένων και διασυρμένων, μπορεί και διασυρόμενων! Ο παρασυρμένος από τους «υπερβολικούς» και «αυταπατώμενους» πρώην συντρόφους του με αντιδυτικό οραματισμό Αλέξης Τσίπρας, εναντίον του ηγέτη των διασυρμένων από σκάνδαλα και παλαιοκομματικές, πελατειακές συμπεριφορές, Βαγγέλη Μεϊμαράκη!

Ποιος θα κερδίσει; Ο Μέγας Απολιτικός, ο Μέγας Σαχλαμάρας… ο Μέγας Ντερμπεντέρης! Και ποιος θα χάσει; Κάθε σοβαρός και έντιμος δημοκράτης, ο προοδευτικός ευρωπαϊστής και ο σύγχρονος Καρλ Κράους (Karl Kraus 1874-1936). Ας φωνάξουμε λοιπόν τους παπάδες, μια και η πολιτική, όπως και ο πολιτισμός στην σημερινή Ελλάδα των μνημονίων βρίσκονται στα τελευταία τους… για να παραφράσω αυτόν τον μεγάλο και πολυσύνθετο προοδευτικό διανοητή, τον εντιμότερο δημιουργό Πολιτικού Λόγου του 20ού αιώνα.

Περισσότερο υπερβατικές και καραγκιοζίστικες εκλογές δεν έχουν υπάρξει μετά την πτώση της χούντας και την παράδοση του κράτους από τους στρατιωτικούς στο πολιτικό κατεστημένο. Αυτές οι εκλογές, αναγνώστη μου, είναι η βρογχοκήλη της μεταπολίτευσης, όπου η δημοσιογραφία σε διαπλοκή με το πολιτικό προσωπικό της πατρίδας μας, από απλή «βρογχοκήλη του κόσμου» - όπως έλεγε ο Karl Kraus - έχει μετεξελιχτεί σε οζώδη βρογχοκήλη! Όπως ο Κράους στην εποχή του, η οποία τόσο μοιάζει με την σημερινή, ιδίως στην Ελλάδα, έτσι κι εγώ απεχθάνομαι τη σύγχρονη, άκρως υποκριτική κατάντια του πολιτικού φαινομένου και του κοινοβουλευτισμού στη χώρα μας σε συνάρτηση με την κατάντια της δημοσιογραφίας, που από κοινού πλέον αποτελούν ύβρι στην πολιτική ιστορία, στην οικονομική ιστορία και στην εξέλιξη της διανόησης, δια της συνεχούς προσφυγής σε χυδαία στερεοτυπικά διλήμματα, λογοκλοπές και …μαγκιές!

Φτάσαμε να αντιπαρατίθενται σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση δύο φάρσες: η φάρσα του παπανδρεϊσμού εναντίον της φάρσας του καραμανλισμού. Από την μια πλευρά βρίσκονται αυτοί που μιμούνται το ύφος, ακόμη και τον παροξύτονο λόγο του Ανδρέα Παπανδρέου και από την άλλη εκείνοι που προσθέτοντας μουστάκι στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, εμφανίζονται ως εθνάρχες του «ανήκομεν εις την δύσιν»! Αυτή ακριβώς η φάρσα λαμβάνει καταστατικό χαρακτήρα δια των ελληνικών ΜΜΕ στο σύνολό τους… Και κανείς δεν ντρέπεται! Και κανείς δεν καταλαβαίνει ότι αυτό αποτελεί το πλέον εξευτελιστικό τέλος μιας εποχής ακραίας υποκρισίας και πολιτικαντισμού, η οποία παραδόξως και με δημοκρατικοφανείς όρους, ήταν ίσως η καλύτερη περίοδος της ελληνικής ιστορίας! Στην μεταπολίτευση του 1974 αναφέρομαι, ασφαλώς.

Αντί η σοβαρή δομολειτουργική κρίση να φέρει πιο κοντά το τέλος μίας περιόδου, που ήταν αδύνατον πλέον με τεχνοοικονομικά και παραγωγικά κριτήρια να συνεχιστεί, το καθυστέρησε και το καθυστερεί για περισσότερο από μία πενταετία, στο πλαίσιο μίας αδιέξοδης συντεταγμένης πτώχευσης και φτωχοποίησης υπό την αιγίδα και επιτροπεία της τρόικας και των σύγχρονων προστάτιδων δυνάμεων του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η καθυστέρηση αυτή είναι που τροφοδοτεί την μοναδική αυτή φάρσα που βιώνουμε σε αυτές τις εκλογές.

Από την μια πλευρά, η απομίμηση του παπανδρεϊσμού εμφανίζεται να υπόσχεται μία νέα ελπίδα για τον ελληνικό λαό, απελευθερωμένη πλέον από τα βαρίδιά της, δηλαδή από τους βαρουφάκηδές της που την παρέσυραν στην δημιουργική ασάφεια των διαπραγματεύσεων, από τους κωνσταντοπουλικούς που την ξεμυάλισαν με το χρέος και την δημοκρατική νομιμότητα, όπως και από τους λαφαζάνηδες που την ξεγέλασαν με τις φιλορωσικές τους απάτες και αυταπάτες. Από την άλλη μεριά, η απομίμηση του καραμανλισμού εμφανίζεται να υπόσχεται αποκατάσταση της τάξης και ασφάλειας με την επανεγκατάσταση στα πόστα εξουσίας όλων ανεξαιρέτως των συκοφαντημένων από το καθεστώς του νεο-παπανδρεϊσμού, παλαιοκομματικών, όπως και επανόρθωση της βασιλείας του «νόμιμου που είναι και ηθικό». Αρκεί να είναι δυτικοφανές, αν και σφοδρά επαρχιώτικο!

Στο περιθώριο αυτής της φάρσας διαγκωνίζονται για την Τρίτη θέση, όχι αυτοί που θα περίμενες - ακολουθώντας τον Καρλ Κράους - να αναδεικνύουν με κυνισμό ίσως αυτή την φάρσα και να αναπτύσσουν ένα σύγχρονο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης που να εκθέτει στα μάτια του λαού αυτούς τους θρασείς, υπερβατικούς ντερμπεντέρηδες, αλλά διάφοροι άλλοι ζηλωτές του μοντέλου ηγεμονισμού που υιοθετούν άρρητα οι δύο πρώτοι, είτε από δεξιά, είτε από αριστερά. Ανάμεσα σε αυτούς υπάρχει ασφαλώς και ένα μικρό μπουκέτο σοβαρών ανθρώπων και σοβαρών αγωνιστών στην κοινωνία, που μάλλον αποτελούν το κερασάκι στην επίσης φαρσοειδή αντισυστημική τούρτα, η οποία απεχθάνεται την ξινή δυτική γεύση της αμφισβήτησης που έλκει καταγωγή από τον διαφωτισμό. Αυτοί προτιμούν την γλυκερή γεύση της παράδοσης του Βυζαντίου!

Λυπάμαι πολύ, αναγνώστη μου, ο σεβασμός μου στην παράδοση του Καρλ Κράους δεν μου επιτρέπει να υποστηρίξω με την γραφή μου οποιοδήποτε κόμμα σε αυτές τις εκλογές, αν και υπάρχουν ίσως μερικά τα οποία θα μπορούσα να ψηφίσω, αν κρυβόμουν πίσω από ένα πέπλο άγνοιας του πραγματικού στη σημερινή Ελλάδα. Αυτή την φορά είναι τόσο εξοργιστική η προσβολή του πολιτικού λόγου και της λεγόμενης κοινής λογικής από την πλειονότητα των κομμάτων που ανταγωνίζονται για την είσοδό τους στο κοινοβούλιο και ακόμη πιο εξοργιστική η στάση και συμπεριφορά των λεγομένων κυβερνητικών κομμάτων, που δεν επιτρέπουν… σχετικοποίηση και ελαστικότητα από τους προοδευτικούς που υποστηρίζουν την ριζοσπαστικοποίηση των δημοκρατικών θεσμών στο πλαίσιο του πλουραλισμού.

Η διαλεκτική της απάτης και της μαγκιάς που κυριαρχούν, δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη και εμπέδωση πολιτικών ταυτοτήτων μέσω της δημοκρατικής κριτικής σε αυτές τις εκλογές. Στην πραγματικότητα δεν επιτρέπουν την άρθρωση ενός πλουραλιστικού δημοκρατικού λόγου. Όποιος το (τον) δοκιμάσει θα φανεί παράταιρος και θα τοποθετηθεί αυτομάτως στο περιθώριο, όπως αναλογικά συνέβαινε την περίοδο που κάποιοι απομυθοποιούσαμε ταυτόχρονα την φιλοδυτική και την φιλορωσική παραπλάνηση. Όσοι αρνηθήκαμε να ενταχθούμε άκριτα στο φιλοδυτικό ή στο φιλορωσικό στρατόπεδο, ασκώντας διπλή κριτική σε αυτούς που τοποθετούσαν εκεί τον εαυτό τους ή σε αυτούς που παλάντζαραν μία στο ένα και μία στο άλλο, βρισκόμαστε αντικειμενικά, πλέον, εκτός προεκλογικού κλίματος. Καλή τύχη …στα κερασάκια!